Një fundjave ndryshe nga të tjerat

FUNDJAVE NE SUSSEX

Gjithçka nisi nga një ftesë e Programit Shpresa për të kaluar një fundjavë rezidenciale në SUSSEX. Isha shumë e lumtur kur mësova se do të kemi një fundjavë ndryshe duke filluar nga data 24th of tetor. Unë dhe shoqja ime, shoqja ime më e ngushtë, Ariana, filluam të paketojmë gjërat dhe të bëhemi gati për fundjavën e ardhshme. Të gjithë u takuam në stacionin Victoria në Londër dhe të gjithë mbanin çanta të mëdha plot me rroba dhe këpucë rezervë për fundjavën.Mbërritëm në vend rreth 1 orë pasi u larguam nga stacioni London Victoria dhe u nisëm drejt vendit të shtëpisë ku do të kalonim fundjavën. Makina po kalonte në mes të pemëve,dhe dukej si një pyll. Një pamje shumë qetësuese e cila më jepte një erë të freskët qetësie. Koha e kaluar mes pemëve, nuk është kurrë një kohë e humbur i thashë vetes. Zbritëm dhe nisëm dalëngadalë të organizoheshim nëpër dhoma. Mund të filloja të ndjeja argëtimin që do të kishim. Njerëzit në vend ishin shumë mikpritës dhe na shpjeguan qartë aktivitetet që do të bënim këtë fundjavë.

Unë dhe shoqja ime vraponim me emocione për të parë dhomën tonë të gjumit dhe për të shpaketuar gjërat tona për t'u përgatitur për shëtitjen e natës në pyll. Na dhanë një hartë dhe disa pishtarë dhe u nisëm në errësirën e pafund të pyllit. Isha kaq e emocionuar dhe nervoze në të njëjtën kohë. Unë po shtrëngoja dorën e mikes tim më të mirë dhe po ecja drejt vendit ku po shkonin drejtuesit e ekipit.

Djemtë vazhdimisht bënin shumë shaka duke u përpjekur të fshiheshin dhe të na trembnin në errësirën e pyllit. Ishte shumë qesharake, dhe filloja të qeshja pa u ndalur. Kishte pjesë të pyllit të mbuluara nga balta, por ne për fat i kishim veshur cizmet dhe marre mjetet e posacme .. Herë pas here ndalonim dhe konsultoheshim në hartë, për t'u siguruar që po shkojmë në drejtimin e duhur. Pylli kishte shigjeta të kuqe që do të na udhëzonin për t'u siguruar që të mos humbnim. Ecja zgjati rreth një orë dhe me pas u kthyem në vend. Ishte koha kur do uleshim nëpër tavolina, luanimpwr tw luajtur letra dhe dgjuar muzikë tradicionale shqiptare. Ndihesha shumë mirë kur shihja të gjithë duke u argëtuar dhe duke qeshur me zë të lartë. Të gjithë meritojnë disa momente të mira dhe veçanërisht disa të qeshura të mira me zë të lartë, mendova me vete.

 

Nesër në mëngjes të gjithë ishin zgjuar herët. U ulëm dhe hëngrëm mëngjes së bashku dhe u bëmë gati për një ditë plot sfida. Udhëheqësja jonë për atë ditë, Cat u prezantua dhe shpjegoi se çfarë do të bëjmë gjatë ditës. Dukej shumë argëtuese, dhe të gjithë ishin aq të gatshëm për të dhe mezi prisnin. ‘Le të shkojmë’” Më gati se kurrë”, ishin disa nga zërat në sfond që mund të dëgjonit. Të gjithë veshëm veshjet e duhura të siguruara nga qendra, morëm pajisjet e nevojshme dhe u nisëm në pyll. Car tha: "A jeni gati të filloni me një aktivitet të lehtë apo sfidues?" Të gjithë ishin gati për një sfidë

 "Kap topin". sfida jonë e parë e cila kërkonte shumë punë ekipore dhe komunikim verbal. Qëllimi i kësaj loje ishte kalimi ii topit në pikën e finishit pa prekur tokën. Loja filloi dhe topi po rrotullohej në duart tona. Të gjithë vraponin dhe udhëzonin njëri-tjetrin se ku duhet të shkonin më pas dhe më në fund, ia dolëm me provën e parë. Cat ishte aq i impresionuar kur pa, se ne e përfunduam sfidën në provën e parë. Loja tjetër ishte kalimi i pengesave. Qëllimi i lojës ishte që e gjithë skuadra të kalonte pengesën në një periudhë sa më të shkurtër kohore.  

Duke shkuar më tej në pyll, do të vinin më shumë sfida për ekipin tonë. Ky i radhës ishte të ecje në një litar me një shok ekipi dhe të sigurohesh që të ruash ekuilibrin deri në pikën e finishit. Të gjithë ishin kaq të emocionuar dhe nervozë. Bëmë edhe gara të kohës. Gara mes skuadrave ishte e pabesueshme, të gjithë nxitonin të kalonin pengesat në pikën e finishit sa më shpejt që të ishte e mundur. “Arratisja nga burgu”, kjo sfidë përfshinte një dritare të vogël që mund të na ndihmonte të arratiseshim nga burgu POR nuk na lejohet të prekim cepat e dritares, përndryshe do të vinin gardianët dhe do të na shtynin përsëri në burg. Kishim një dërrasë druri dhe një cilindër të madh që do të na ndihmonte të iknim nga burgu. Arritëm të gjenim një mënyrë për t'u arratisur duke vendosur dërrasën e drurit në majë të cilindrit. Ne të gjithë po ndihmonim njëri-tjetrin për të shkuar në anën tjetër pa prekur anët. Sfida u arrit në fund, duke u ndjerë aq krenarë për punën tonë ekipore, ne u kthyem në shtëpi për të ngrënë drekë. Pasi të gjithë push ute nesermen u nisem dhe, shkuam në pjesën e pasme të ndërtesës duke u përgatitur për ngjitje. 

 

Kaluam një kohë të mrekullueshme duke u ngjitur aq lart sa mundemi dhe duke bërë gara mes njëri-tjetrit. Më vonë pasdite ishte pjesa më emocionuese kur shkuam për ecje ku ishte shumë baltë. Pylli ishte plot me pemë të rrëzuara, gjë që e bënte të vështirë për ne të ecnim. Na bëri të gjithëve të ndiheshim si ne jemi në një mision ku duhet të kalojmë të gjitha sfidat për të mbijetuar. Ne ishim të gjithë duke ndihmuar njëri-tjetrin nëse dikush kishte vështirësi Kat tha sfida e rralles është të notosh ose të kërcesh në baltë. Të gjithë qeshnim dhe thoshim se nuk do të donim te perlyhemi dhe te behemu baltë, por pasi njëri prej nesh u hodh, ne të gjithë e ndoqëm. Ishte një përvojë e pabesueshmen the afternoon, the most exciting part was when we went hiking where it was very muddy. The forest was full of fallen trees which made it challenging for us to walk. It made all of us feel like we are on a mission where we need to go through all the challenges in order to survive. We were all helping each other if anyone was struggling. Kat said that  the challenge is to swim or jump in the mud. We were all laughing and saying that we would not want got muddy but after one of us jumped, we all followed. It was an unbelievable experience.

të gjithë filmonin dhe bënin shaka me njerëzit që hidheshin mbi baltë. Më kujtoi kohën kur isha një fëmijë i vogël dhe besoj se shumë u ndien keshtu . U ndjeva shume mirë që ky kamping stampoi shumë buzëqeshje në ftyrat tona.Ishte koha që ne të ktheheshim në shtëpi, të hanim darkë, të bënim dush dhe të bëheshim gati për të ndezur zjarr. Kishte qenë një ditë e gjatë, plot aktivitete dhe sfida por askush nuk ndihej i lodhur. Mezi po prisja se çfarë do të sillte mbrëmja. Ne morëm pishtarët tanë. Scoot ishte udheheqesi i skuadrës kësaj radhe e cila do të na ndihmonte të ndiznim zjarrin. Të gjithë i mbajnë mend netët e ftohta të vjeshtës të strukur përreth zjarrit me familjet tona... Zjarri im i parë ishte me shokët e mi të skuadrës këtë fundjavë në pyll row.  Ishte fundi i tetorit dhe hëna ishte e plotë. Ajri mbante erë të freskët dhe të shëndetshme.

 Ndoshta është batanija e ngrohtësisë që mbron trupin nga ajri i freskët i natës, ose ndoshta mendimi se 

kemi njëfarë kontrolli mbi një nga elementët më të pakontrollueshëm në botë, zjarrin. Cilado qoftë arsyeja, e di që të ulesh pranë zjarrit me miqtë e mi është me miqtë e mi është qetesi shpirterore dhe se është përtej fuqisë sime të shpjegoj se sa mirë më bën të ndihem. Eshtë një nga ato gjëra që nuk kanë nevojë të shpjegohen, kujtimet e lumtura më janë shkruar në të gjithë fytyrën.

Të nesërmen në mëngjes, bëmë gjuajtje me hark dhe zip wire. Unë kam qenë një nga të rinjtë që kurrë nuk kisha bërë gjuajtje me hark më parë dhe kjo ishte një përvojë e re emocionuese. Ashtu si tek zip wire mund të ndjeje tensionin në ajër.Ne të gjithë e motivuam njëri-tjetrin për ta bërë këtë dhe është e mahnitshme se si puna në grup mund t'i bëjë gjërat të ndodhin.“Ne shkojmë në natyrë për t'u qetësuar, për t'ushëruar dhe për të vendosir gjerat ne rregull”. Kështu më bëri të ndihem kjo fundjavë. Më bëri të qetësohem në shpirt , të pastroj mendjen time nga mendimet e padëshiruara dhe të kthehem për të përballuar çdo sfidë që sjell jeta.

Partnerët tanë

Regjistrohuni në gazetën tonë të postës elektronike për të marrë azhurnime të rregullta rreth Programit Shpresa